Blog: Wijkagent Kimberly | Delfshaven Rotterdam

Rotterdam – Delfshaven is een wijk vol verhalen. Schrijnende, mooie, trotse, boze en blije verhalen. Soms speelt het verhaal zich af op straat, soms achter de voordeur. Lang niet iedere voorbijganger kan deze verhalen lezen. En toch zijn deze verhalen de basis voor de prachtige wijk Delfshaven. Wijkagenten kennen de verhalen. Zij zullen regelmatig zo’n verhaal ‘vertalen.’ Leesbaar en toegankelijk voor iedere inwoner én voorbijganger. Namen, locaties en herleidbare gegevens in de verhalen zijn geanonimiseerd.

Pff ik ben wel klaar met de dag. Mijn blonde haar is in een knot op mijn hoofd gebonden en mijn huispak sluit als een knusse deken. Met een plof stort ik neer op de heerlijk bank in mijn fijne Rotterdamse appartementje. Gets, ik voel de irritatie opkomen als ik in mijn ooghoek het schermpje van mijn diensttelefoon op zie lichten. Plichtgetrouw neem ik op: ‘Goedenavond, Kimberly van der Welle, wijkagent.’ De stem aan de andere kant van de lijn is van een belangrijke netwerkpartner in mijn wijk, Oud-Mathenesse. Sarah is een betrokken dame die mij al vele malen geholpen heeft bij het helpen van anderen. Ze belt nooit, dus mijn interesse is gewekt.

‘Kim, ik heb hulp nodig.’ Het blijkt niet te gaan om hulp voor haarzelf. Binnen haar netwerk stuitte Sarah op een schrijnende situatie. ‘Een gezin in mijn netwerk, zwerft op dit moment over straat.’ Mijn moederhart wordt wakker. Ik kijk uit mijn raam en zie dat de schemering invalt. ‘Vader werkt in de bouw. Ze moesten uit het huis waar ze verbleven. Via een makelaar had hij een nieuwe woning gevonden waar hij met zijn vrouw en twee kinderen zou gaan wonen. De aanbetaling was gedaan. Op het moment dat ze met de twee kleintjes in het huis zouden trekken, bleek er geen huis te zijn. De makelaar is een oplichter.’ Ik zie het voor me. Papa en mama met de kindjes van nog geen tien jaar oud op straat. ‘Ze hadden nog geld om een paar nachten een hotel te betalen. Nu is het op.’ ‘Waarom hebben ze de instanties niet gebeld?’ roep ik vertwijfeld uit.

‘Ze zijn bang dat die de kinderen meenemen, omdat er geen woning is.’
‘Waar zijn ze nu?’
‘Ik weet dat ze ergens in een park in Rotterdam Noord verblijven.’ Rotterdam Noord. Dat is nog geen kilometer van mijn huis. Nog voor ik er goed over na kan denken trek in mijn jas over mijn huispak en spring ik op mijn spuuglelijke grijze scootertje.
Het gezin is bang voor de instanties en ontwijkt de politie maar mij zien ze natuurlijk nooit aankomen: Kapsel op standje naar bed gaan, scootertje dat eruit ziet alsof hij van de Euromast gevallen is, huispak aan. Onvoorzien maar zeer gewenst ben ik volledig undercover. De komende anderhalf uur rijd ik rondje na rondje en ga ik van bosje naar bosje. Met behulp van Sarah vind ik het gezin uiteindelijk op een kil houten bankje. De kindjes in dekens gewikkeld. Klaar om voor de tweede nacht op rij het bankje te gebruiken als bed.

‘Ik ben Kim van de politie. Samen met mijn collega’s wil ik u graag helpen.’ Ze zijn de wanhoop nabij en grijpen de strohalm die ik hen biedt. Snel bel ik de hulpinstanties in mijn netwerk. Het Crisis Interventie Team haakt aan. Met de politiebus wordt het gezin vervoerd naar een veilige locatie.
Mijn trouwe grijze scootertje brengt me veilig naar huis. Heerlijk. Wat is het toch fijn om een thuis te hebben.

De rest van de avond ben ik druk met bellen en regelen maar deze kindjes slapen, net als die van mij, in een echt bed.

Bron: Politie Basisteam Delfshaven