Blog: Als elke seconde telt… | Van agent Dirk-Jan Grootenboer

Onze dienst is net begonnen. We zijn nog maar net aan het surveilleren of we horen dat collega’s naar een heftige melding worden gestuurd. ‘Man in huis gaat door het lint en dreigt het huis in de brand te steken. Het is een 112-melding, dus u heeft toestemming voor optische en geluidsignalen.’ De locatie is vlakbij. Mijn maatje en ik kijken elkaar aan. 112, deze melding is voor iedereen, want elke seconde telt. We vragen de meldkamer of wij ook kunnen aanrijden. Als we toestemming hebben gekregen, druk ik het gaspedaal flink in en rijd met volle vaart naar het opgegeven adres.

Wanneer we de straat inrijden zie ik dat onze collega’s al ter plaatse zijn. Twee politiebusjes staan bij het adres geparkeerd. Ik zet mijn dienstauto erachter. In de voortuin staat een man bij drie van de collega’s. Hij ziet er uit alsof hij onder invloed is. Wij lopen door, het huis in. In de hal zie ik een mes op het keukenblad liggen en rommel op de vloer. Het is duidelijk dat er zojuist een handgemeen is geweest.

De vrouw in de woning is erg overstuur en vertelt dat de man haar bedreigde. Naast haar staat haar zoon. De man buiten in de tuin wordt aangehouden. Hij verzet zich flink en ik zie de vrouw meerdere keren schrikken van de geluiden buiten. Een teken dat de situatie heftig was. Met meerdere collega’s wordt de man uiteindelijk in een van de gereedstaande politiebussen gezet.

Een collega komt naar me toe en vraagt of wij het verhaal van de vrouw en zoon willen horen. Hun dienst zit er eigenlijk al op. Ik zeg dat dat geen probleem is. Voor een aangifte als deze nemen we de tijd.

Mijn collega ontfermt zich over de vrouw en ik ga met de zoon naar boven. Onderweg naar zijn kamer zie ik een plas vloeistof liggen, het ruikt naar terpentine. De zoon vertelt dat hij op zijn kamer zat en zijn vader en moeder hoorde ruziën. Zijn moeder had commentaar gegeven dat zijn vader weer had gedronken, waarop hij onredelijk boos was geworden. Zijn vader heeft een goedlopend bedrijf, maar had al eerder problemen met drank.

De jongen hoorde dat de ruzie uit de hand liep en dat er met spullen werd gegooid. Toen hij zijn kamer uitkwam, zag hij zijn vader met een mes achter zijn moeder aan rennen. Hij twijfelde niet, greep zijn vader vast en werkte hem naar beneden. Daar pakte hij ook het mes van hem af. Zijn vader was woest, had een fles terpentine gepakt en leeggesprenkeld in de hal en op de trap. Moeder had in alle hectiek een telefoon weten te bemachtigen en 112 gebeld. De jongeman had zijn vader de voordeur uit gewerkt.

Terwijl ik met de zoon nog een ronde door het huis doe en napraat, praat mijn maat met de moeder. Zij vertelt over de geschiedenis van het drankprobleem. Ze had de signalen bij haar man herkend. Toen zij hem hiermee confronteerde, ging hij door het lint. Opgelucht en in tranen bedankt de moeder ons dat we zo snel ter plaatse waren. Ik zeg dat haar zoon in deze de held was. Hij was erg dapper en durfde voor zijn moeder op te komen. Voordat we vertrekken, spreken we af dat we de wijkagent in kennis stellen, zodat die kan helpen met het hulpverleningstraject.

De volgende dag zie ik dat ik een nieuwe volger op mijn Twitteraccount heb, de zoon uit het gezin. Via een privébericht schrijft hij hoe het met hen gaat. Dat de ergste schrik is gezakt en dat hij ondanks het gebeurde nog even naar zijn werk is gegaan. Hij schrijft dat zijn vader nog vastzit en bedankt me namens zijn moeder voor de nazorg.

Uiteindelijk is met dit gezin alles goed gekomen. Iedereen, ook de vader, heeft passende hulp gekregen. Het gezin is nog bij elkaar en de zaken gaan nu goed. Dat had heel anders kunnen zijn, als er niet op tijd 112 gebeld was. Het voelt goed als zulke ernstige situaties goed afgelopen. Daar doen we het voor. Dus mocht u een politieauto met sirene en zwaailicht zien rijden, weet dan dat elke seconde telt.

Bron: Politie.nl