Nog maar een half uurtje…… ( Nieuwe verhaal van agent Piet Kats )

Het was half één ’s nachts, André en ik hadden nog een half uur te gaan voor het einde van onze dienst. We hadden een zogenaamde late avonddienst, welke begint om 16:00 uur en eindigt om 01:00 uur.

Het was de hele dienst vrij rustig geweest en we hadden nog een half uur te gaan. Ik zei nog tegen André dat het wel heel raar moest lopen wilden we niet op tijd naar huis kunnen gaan. André zei nog tegen mij dat ik dat beter niet kon zeggen, omdat er dan meestal onheilspellende dingen gingen gebeuren. Ik weet nog dat ik er hard om gelachen heb maar kort hierna riep Anita, een centralist van de meldkamer, ons op. Ze wist dat wij tot 01.00 uur dienst hadden, maar vroeg ons om nog even een melding te doen. Het betrof een eenvoudige geluidshinder aan de X straat. We keken elkaar aan en vonden dat we die melding nog wel even konden doen.

We parkeerden onze auto net voorbij de woning aan de X straat en stapten uit. Toen we eenmaal naast onze auto stonden, hoorden we, naast harde muziek, een angstaanjagend gekerm wat niet echt op een normale melding van geluidshinder leek. Normaal gesproken krijgen we bij een melding van een geluidshinder alleen harde muziek te horen dat naar buiten dreunt. Nu was dat totaal anders……. We liepen naar het pand toe en zagen dat van genoemd pand de lamellen iets open stonden. Ik gluurde door de kier naar binnen en zag dat er een man op een stoel vastgebonden zat, welke beurtelings door vijf mannen werd mishandeld. Ze sloegen hem met een stok op zijn hoofd. Verder zag ik dat er één man een groot mes in zijn hand had, waarmee hij het slachtoffer in zijn been stak. Het gekerm van het slachtoffer werd overstemd door de muziek die ze kennelijk hadden aangezet om het gegil van het slachtoffer te maskeren. Ik keek André aan en gebaarde dat we stil moesten blijven. We hadden op dat moment zeker niet aan moeten bellen omdat de gevolgen anders niet te overzien waren geweest. Je zou het liefst naar binnen stormen, maar dit zou een gijzeling tot gevolg kunnen hebben. Ik fluisterde tegen André dat hij ook even naar binnen moest kijken om de situatie in ogenschouw te nemen. Ik weet nog goed wat André toen zei tegen mij: “Piet, dat wordt geen half uurtje!” We bleven zicht houden, door de kier in de lamellen, en sloegen de verrichtingen van de verdachten gade. Deze gingen even op de bank zitten, net of ze pauze hadden, en dronken op hun gemak iets, wat ons de gelegenheid gaf om in allerijl versterking aan te vragen. Ik vroeg via mijn portofoon extra assistentie aan de meldkamer en vroeg tevens de chef van dienst ter plaatse.
Inmiddels had André twee zware vesten uit de auto gehaald, welke we alvast aantrokken. Deze vesten liggen in elk politievoertuig en zijn bedoeld als extra bescherming.

Nadat de chef van dienst en enkele extra politiewagens ter plaatse waren gekomen, maakten we een plan. We positioneerden drie collega’s aan elke zijde van de voordeur van het pand en spraken af dat op het moment dat er een verdachte naar buiten zou komen, wij deze met een snelle greep het portiek naast het betrokken pand in zouden trekken en zouden uitschakelen. Nadat ik met de chef van dienst overlegd had, werd gezien de ernst van de situatie, besloten om het arrestatieteam in te schakelen. Zij waren nog in dienst en konden binnen 20 minuten ter plaatse zijn. We hoopten maar dat de verdachten lang zouden relaxen, zodat wij niet direct naar binnen hoefden. Het klinkt raar, maar dit is in het belang van onze veiligheid en de veiligheid van het slachtoffer. Zouden wij zelf direct ingrijpen zonder de nodige expertise dan zou het met ons of met het slachtoffer goed fout kunnen gaan. We zouden dan alsnog in een gijzeling kunnen belanden. Het arrestatieteam zijn de juiste getrainde mensen daarvoor.

Om de achterzijde van het pand te bereiken belden wij bij diverse woningen aan de C straat aan. Via een woning bereikte ik, samen met een hondengeleider, de achterzijde van het pand. Wij konden niet in de woonkamer kijken waar de mishandeling plaatsvond, maar zagen wel het licht branden. Inmiddels was het arrestatieteam ter plaatse gekomen en werd de commandant door de chef van dienst ingelicht over de situatie. Snel bracht hij zijn team op de hoogte en bereidden ze zich voor op de inval. Ik kreeg de taak om samen met de hondengeleider en een lid van het arrestatieteam de achterzijde van de woning in de gaten te houden. De hondengeleider hield uit voorzorg de snuit van zijn hond dicht om te voorkomen dat deze zou gaan blaffen. Ik hoorde het lid van het arrestatieteam aftellen via contact met zijn collega’s aan de voorzijde. Hij zei nog even terloops tegen ons dat hij herrie ging maken. Er klonk een oorverdovende knal waarbij alles in de directe omgeving trilde. Vervolgens viel het arrestatieteam binnen en hielden de verdachten aan. Het was echt indrukwekkend om dit mee te maken. Gelukkig liep het voor het slachtoffer goed af. Wel was hij behoorlijk toegetakeld en werd hij door de GGD naar het ziekenhuis gebracht. Hij bleek diverse messteken in zijn benen te hebben, brandwonden in zijn gezicht als gevolg van een aansteker en heel veel kneuzingen van slagen over zijn hele lichaam. Het werd voor ons uiteindelijk een dienst die duurde tot 9 uur ’s ochtends! De vijf verdachten werden later veroordeeld voor mishandeling, ontvoering en afpersing. Het bleek dat het slachtoffer 20.000 euro had gestolen van de verdachten en op deze manier wilden zij hem dwingen hen het geld terug te geven.

Ons half uurtje werd dus uiteindelijk 8 uur later!!!

Bron: http://politieverhalen.blogspot.nl/ | Tekst: Piet Kats